Środki trwałe to termin nieobcy każdemu przedsiębiorcy. Oznaczają te elementy własności lub współwłasności danej firmy, które są przeznaczone do długiego użytkowania, zakładając, ze owo użytkowanie oznacza minimum 1 rok, oraz są wykorzystywane ze względu na potrzeby przedsiębiorstwa i ich wartość przekracza kwotę 3.500 zł. To podstawowe czynniki świadczące o tym, iż dany zakup jest środkiem trwałym a nie zwykłym elementem wyposażenia danej firmy. Środek trwały stanowi majątek danego przedsiębiorstwa i musi być zaksięgowany w ewidencji środków trwałych, które powinien prowadzić przedsiębiorca. W myśl tego, co zapisano powyżej do środków trwałych zaliczać będziemy: nieruchomości – jak: grunty, lokale, budynki oraz środku transportu, maszyny, sprzęt i żywy inwentarz. Środek trwały musi wytwarzać korzyści ekonomiczne dla przedsiębiorcy, a zatem musi być w pełni sprawny. Przedsiębiorca określa wartość początkową środka trwałego – która, w zależności od sposobu wprowadzenia do przedsiębiorstwa, stanowi cenę nabycia, cenę wytworzenia owego środka lub wartość rynkową spadku czy darowizny. Wartość ta, jest w okresie użytkowania zmienna – oznacza to, że może spadać poprzez eksploatację, zużywanie i niszczenie lub wzrastać poprzez modernizacje i ulepszanie. Środki trwałe mogą, ale nie muszą, podlegać amortyzacji. Amortyzacja polega na systematycznych odpisach związanych z użytkowaniem danego przedmiotu, z zastrzeżeniem, że kwota odpisów nie może przekroczyć kwoty początkowej środka trwałego.

Aby zlikwidować środek trwały – jeśli, np.: uległ zniszczeniu a koszt naprawy przekracza jego wartość i jest dla przedsiębiorcy nieopłacalny – należy usunąć go z ewidencji środków trwałych i sporządzić protokół z likwidacji. Taka sama procedura będzie dotyczyła sprzedaży środka trwałego – konieczne jest usuniecie go z ewidencji środków trwałych i przedstawienie dowodu sprzedaży. Daną czynność należy odpowiednio nazwać – likwidacją lub sprzedażą i zaksięgować.